TORUŃ

Józef Robakowski jest jednym z najbardziej cenionych polskich artystów. To prawdziwy pionier filmu eksperymentalnego, wszystkich artystycznych języków, które są definiowane jako nowe lub "rozszerzone" media.

To prekursor filmowej neoawangardy w Polsce, współtwórca polskiej sztuki wideo, który na początku swojej działalności artystycznej związany  był z Toruniem. W Toruniu zakładał grupy artystyczne: Oko, Zero-61, Krąg a także należał do Studenckiego Twórczego Klubu Filmowego "Pętla". W  Toruniu studiował historię sztuki i zaczął formować się jako artysta, co wyznaczyło także kierunek jego późniejszej działalności jako artysty, intelektualisty, bojownika i katalizatora wielu ważnych artystycznych ruchów i manifestacji.

Oglądając wystawę widzimy praktykę artystyczną Robakowskiego pokazaną z dwóch różnych, ale jednocześnie przenikających się perspektyw: "kina rozszerzonego" i "kina własnego". Pierwsza perspektywa stanowi wyzwanie dla nawyków percepcyjnych odbiorcy, który atakowany jest światłem, dźwiękiem, czy innymi formami przekazu. W jej ramach pokazywane zostaną filmy zaliczane do klasyki kina strukturalnego. Artysta eksperymentował w nich poprzez np. upraszczanie języka filmu i oczyszczanie go z literatury, fabuły czy anegdoty. Z kolei pod hasłem "kina własnego" kryje się kino oparte na obserwacji najbliższego otoczenia oraz "autoobserwacji". Artysta jest tutaj zarazem twórcą jak protagonistą, autorem, bohaterem i narratorem.

Wystawa obejmuje filmy, realizacje wideo, rejestracje działań performance, instalacje i fotografie. Retrospektywny wgląd w twórczość Robakowskiego sięga początku lat 60. i pierwszego filmu artysty zrealizowanego metodą found footage (6 000 000; 1962), która stała się ulubioną techniką współczesnych medialistów. Wystawa prezentuje zarówno ikoniczne dla tego twórcy prace, jak: Rynek (1970), Test (1971), Idę… (1974), Z mojego okna (1978-1999), Pamięci L. Breżniewa (1982), Moje videomasochizmy (1986), jak i mniej znane, krótkie zapisy wideo z ostatnich lat.